17 dec
Nederland ligt onder een laagje sneeuw. Vanuit de slaapkamer zie ik dat het gazon wit is. Wat mij opvalt is dat het zo stil is. Het geluid wordt gedempt door de witte deken die over de straten en daken ligt. En het is zondagochtend, dan is het sowieso stil.
Het winterse decor doet direct een appèl op de iceman. Er zijn eindeloos veel filmpjes en foto’s in omloop waarop Wim Hof in een winters landschap door de sneeuw banjert, een berg op klautert of een wak slaat en in het water springt. Ik besluit meteen naar zee te gaan – first thing in the morning. Dit is een buitenkans, morgen kan de sneeuw alweer weg zijn.
Er hangt mist en de buitenthermometer geeft plus 1 graad aan. Ik pak mijzelf goed in: muts, dubbele handschoenen, wollen sokken en moonboots. Even later fiets ik over het fietspad dat bedekt is met slush ijs. Er zijn al enkele bandensporen getrokken, van de krantenbezorger wellicht en de eerste mountainbikers. Ik moet opletten dat ik niet blijf hangen in zo’n spoor en dan wegglijd. Ik heb de bidon gevuld met heet water. Daarmee kan ik achteraf mijn voeten schoon spoelen. Ik heb gemerkt dat voeten lang koud blijven door het natte zand dat er aan plakt. Schone voetjes zijn sneller droog en warm!
Op het strand brengt de dichte mist de lucht naar beneden. Het zicht is minder dan twintig meter, ik kan de boulevard niet meer zien. Het strand is wit onder een dun laagje sneeuw en lijkt op een maanlandschap. Wim Hof en zijn klasje hebben nog schoenen aan en een muts op, maar ik loop hier op blote voeten in alleen een zwembroek! Pas als ik op enkele meters genaderd ben, doemt uit het niets een kalme groengrijze zee op.
Dit is het ultieme plaatje van de iceman. Dit beeldt het allemaal uit: de eenzaamheid, de trots, het zelfvertrouwen, de levenslust en de hysterie. Ik stap de zee in. One small step for mankind, one giant leap for me.