9 oktober
Het is vrijdagavond en ik ben rechtstreeks uit werk naar het strand gereden. Strak in het pak zit ik op het terras, mijn zwemspullen in een tas voor mij op de grond.
Aan het tafeltje naast mij zit een stel van mijn leeftijd. Ik kan hun stemming moeilijk peilen. Zijn ze tevreden of gelaten? Er gaat een rust van hen uit en tegelijkertijd houdt iets hen in de greep. De man heeft iets droevigs over zich.
Ik waag het er op.
‘Zijn jullie ook empty nesters?’ Het onderwerp speelt in mijn kringen, vandaar.
Ik reken er op dat de directe vraag goed zal vallen. Ik heb hier ervaring mee. Verrassen, verlichting brengen, alles voor een lach: het is wat ik doe, ik kan niet anders.
Ik heb goed gegokt. Niet dat ze empty nesters zijn (ze hebben nog een zoon thuis), maar ze stellen het contact op prijs. Zij doet het woord, hij zwijgt. Als ik aanstalten maak mij te verkleden, vertelt ze dat ze hier vroeger in vakanties bij een tante logeerde die haar elke ochtend meenam in zee.
Met dezelfde directheid als eerder, nodig ik haar uit met mij in zee te gaan. Ik pas op de hond, zegt hij. Het is een royaal gebaar. Ik voel me betrapt, zij ziet het.
Ik bied haar mijn schone zwembroek en handdoek aan. Niemand begint over een bovenstukje. Zelf trek ik de zwembroek van gisteren aan die nog onderin de tas zit, opgerold in een natte handdoek en onder het zand.
Samen lopen we over het strand. Ik zorg dat ik haar vóór blijf om te vermijden dat ik een blik op haar borsten werp. De wetenschap dat zij zo achter mij de golven in duikt, windt me op. De zon is inmiddels onder, het water fris en zwart. Aan de horizon nog een gouden streep licht. Ik hoor haar op een afstand achter mij. Als ik mij omdraai, komt ze op me af, tot haar schouders onder water.
Dan komt het verhaal. Vanmiddag in het ziekenhuis was daar het slechte nieuws. Dementie. Hij zal snel achteruit gaan. Ze had wel eens wat aan hem gemerkt, maar het was veel erger dan ze hadden gedacht.
Ik ben geschokt en schaam me voor mijn gedachten, zij ziet het. Ze komt omhoog uit het water, haar borsten blijven verborgen in een donkere schaduw. Dankjewel voor deze duik, zegt ze, dat had ik even nodig.