26 januari
Twee jaar geleden lag ik in een badkuip vol met ijsklontjes. Naast mij stond Wim Hof, the Iceman. Wijdbeens, armen over elkaar, baard en haardband. Hij hield me in de gaten en zei steeds: ‘Rustig ademhalen.’
Hoe was ik in dat bad terecht gekomen? Het was de finale van de eendaagse workshop “Innerfire”. Eerst had Wim een warrig praatje gehouden met niet afgemaakte zinnen en zonder kop of staart. Hij is een ongelikte beer. Onconventioneel en niet op zijn gemak als workshopleider.
Gelukkig is daar zijn broer. Hij bedient de blauwe mensen in de zaal die waar voor hun geld willen met wat structuur. Onder zijn leiding warmen we op. ‘Fire up!’, roept Wim van achter uit de zaal. Hij drinkt zijn koffie uit een grote mok. Zo lang als we het volhouden staan we met gebogen knieën, wijdbeens een vuurtje te stoken in onze bovenbenen. Broer Hof speelt ondertussen gitaar, zoals dat hoort bij een kampvuur. Ik voel het snel in mijn benen. En kan eigenlijk niet meer, maar ik wil niet onderdoen voor het meisje voor me. Ze heeft een piercing door haar lip, vele ringetjes door haar linker neusvleugel en een wijde katoenen broek. Dus houd ik nog even vol.
Het idee is dat we eerst heel heet worden en daarna in het ijsbad gaan en zo onze koude-tolerantie verhogen en daarmee onze weerstand. Wim heeft een punt, hoewel hij het niet maakt met zoveel woorden. Wim is een man van daden. Gelukkig is zijn broer mee. Hij legt uit dat de moderne mens lui wordt en niet meer zijn lijf traint om zelf te gezond te blijven. Ons immuunsysteem valt in slaap. We worden watjes in onze geïsoleerde huizen, voorverwarmde auto’s en leunend op de medicijnkast. Broer Hof toont een plaatje van een menselijk lichaam dat aangevallen wordt door rode pijltjes. Bij deze ene slide zal het vandaag blijven.
Met de Wim Hof Method gaan we deze neerwaartse spiraal doorbreken. Ik mag die Hof wel. Hoe hij uit zijn ogen kijkt, hoe hij de kracht van een oermens uitstraalt.
Ik doe mee. I am in!